klaagmuur.nl - Zoeken op trefwoord bij Klaagmuur

-Nieuwste klagen- -Zoeken- -Zoeken op trefwoord-

Overzicht trefwoorden: 0 A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

Door: Thois

Gepost om 2004-07-14 11:36:35

Onderwerp: er zijn

Dat klopt, erg is als je dat van je moeder meekrijgt. Dus dat je sinds je 4e hoort dat je niks kunt, dat je nergens voor deugt, dat je lelijk bent, dat je de schuld bent van alle narigheid in het gezin. Ik loop nu tegen de 60 en ik hoor die stem nog iedere dag. Ik ga nooit uit. Als ik naar de stad ga, ga ik heel vroeg zodat er weinig mensen zijn. Als iemand naar me kijkt kan ik wel door de grond zakken. Ik geloof niemand, ook niet als iemand iets positiefs zegt: ik deug immers nergens voor. Het vuur van mijn leven is gedoofd, ik leef niet ik besta. Ik ben mijn hele leven hierdoor onzeker geweest en dat raak ik nooit meer kwijt. Mensen die dat doen moeten beseffen dat ze eigenlijk een misdaad begaan, een misdaad tegen een pril leven dat nooit meer spontaan, zelfverzekerd en normaal zal zijn. Ik heb nooit mijn verjaardag gevierd. Ik wil liever dood. Soms haat ik haar, maar toch hou ik ook van haar. Mijn gezondheid is mijn hele leven hierdoor ook niet best. Geestelijk ben ik kapot gemaakt en dat geeft op den duur lichamelijke klachten. Ik heb iedere dag overal pijn, altijd hoofdpijn. Maar de artsen kunnen nooit wat vinden. Alles is goed, zeggen ze en dan vinden ze je een zeur, dat je klachten hebt die vaag zijn. En zo sukkel ik maar verder: alleen omdat er iemand is/was die het nodig vond om mij iedere dag te kleineren, te kwetsen, mij mijn eigenwaarde te ontnemen. Want ze doet het nog steeds, woorden als messteken, iedere keer weer. Maar ze is nu oud en ze is mijn moeder. Ik vergeef het haar, maar vergeten kan ik het niet. Ik leef er trouwens iedere dag nog mee en dat zal wel zo blijven tot aan mijn dood. Dan heb ik eindelijk rust, weg van iedereen. Mijn trots is dat ik dit mijn kinderen niet heb aangedaan. Ik ben heel trots op ze, mijn 2 jongens. Mannen zijn het nu, zelfverzekerd, durf hebben ze, spontaan, blij en ze kunnen alles aan, ze zijn het waard het beste te mogen hebben. En dat heb ik allemaal aan hen kunnen meegeven. Ik zeg bewust niet "doorgeven". Je kunt immers niet doorgeven wat je niet hebt of gehad hebt. Ik dank mijn moeder voor al het goede dat ze voor mij heeft gedaan, maar als ik aan al het andere denk, dan word ik stil, dan kruip ik in mijn hoekje. Dan ben ik weer dat kleine meisje dat zoveel liefde nodig had. Ironie is hier dat juist dat niks kost, liefde kost niks. Dit is dan mijn trieste verhaal. Ik wens dit niemand toe.